Too much information

Trendwatchen, zou ik dat ook kunnen? Wat denk ik dat de toekomst gaat brengen?

Dat is niet zo moeilijk: too much information.

Laat ik het ophangen aan gezichtsherkenning. Dat is nu nog een speeltje van overheid en veiligheidsdiensten maar commercialiseert razendsnel.

Dadelijk ontmoet je iemand, maakt een foto van hem met je smartphone, de smartware herkent het gezicht en plukt van alle sociale en andere media alle informatie bij elkaar over die persoon.

Letterlijk in een oogopslag weet je alles wat er te weten is, want opslagcapaciteit, bandbreedte en rekenkracht zijn onbeperkt, dadelijk.

Nu al sta je in een café, maakt er iemand een foto en vijf minuten later prijkt die getagged met jouw naam – en dus toegang tot alles wat er over je te weten valt – op internet.

Misschien heeft iemand (je partner, je baas?) een alertfunctie op jou aangezet en weet dus meteen waar je bent en wat je doet. Nu moet dat taggen en combineren nog met de hand, maar straks gaat dat dus vanzelf.

Liefde op het eerste gezicht? Nee, eerst even dat gezicht laten herkennen en dan zien we vlug genoeg wat voor vlees we in de kuip hebben.

In het begin is dat allemaal nog best interessant, maar het is gewoon een ultieme vorm van big brother, of big mother, als je nog jong bent en thuis woont. Ultiem, omdat we het met z'n allen zelf doen.

Nog even en dan is privacy een achterhaalde term uit de twintigste eeuw.

Tegelijkertijd leiden de ontwikkelingen tot een nog veel verder dan nu gaande information overload.

De natuurlijke menselijke reactie zal zijn om zich daartegen te beschermen, bijvoorbeeld door zich online te bedienen van een avatar die de informatie voorkauwt en gedoseerd doorgeeft.

Of door zich helemaal af te sluiten en zijn contacten zoveel mogelijk te beperken tot een vertrouwde groep.

Een digitale familie, fysiek over de wereld verspreid.

Dat kan heel warm en close zijn, maar het blijft digitaal.

Omdat je, verdrinkend in de onophoudelijke slagregen van informatie, onvermijdelijk een dataverkeersslachtoffer bent, zoek je houvast in de echte wereld. De eigen clan, de fysiek nabije familie- vrienden- en kennissenkring, wordt weer het centrum van je waarneming.

Mensen die je kent omdat je ermee praat, handen schudt, blikken wisselt, emoties deelt, lacht, bidt, huilt en bewondert. Een beetje net als vroeger. Hmm, dat klinkt zo slecht nog niet.